ПАВЛО ТИЧИНА

        

ДОЩ   

    

 А на воді в чиїйсь руці Гадюки пнуться... Сон. До дна. Війнув, дихнув, сипнув пшона -- І заскакали горобці!..  

 — Тікай! — шепнуло в береги.  

 — Лягай...— хитнуло смолки. Спустила хмарка на луги Мережані подолки.  

 1918